Formaları Yoktu Ama Yürekleri Vardı

Bir gecede kuruldular…
Ne antrenman yaptılar, ne de birbirlerini tam olarak tanıyorlardı. Ama ortak bir şeyleri vardı: Memleket sevdası.

Daha formaları bile yoktu.
Başka takımların formalarını giyip sahaya çıktılar.
Kimi eski ayakkabısını bağladı, kimi yıllardır giymediği kramponunu çıkardı.
Ama kimse “Yapamayız” demedi.
Tek bir cümle dolaştı kulaktan kulağa:
“Yeter ki memleketin ismi sahada yaşasın.”

Ve öyle de yaptılar…
Birlikte nefes alıp verdiler, terlerini toprağa karıştırdılar.
işten çıkan gençler, okuldan koşup gelen delikanlılar — hepsi aynı armaya gönül verdi.
Belki kondisyon yoktu, belki düzenli idman yapılmamıştı…
Ama kalpleri koca bir takım gibiydi.

O ilk maçta sahaya çıktıklarında, tribünlerde bazıları gerçek gönül verenler bazılarında Eflani Sporun Rezilligini Görecegiz diyenler vardı belki…
Ama o birkaç kişi yani 11 kişi , bir ilçenin umutlarını taşıyordu.
Ve o çocuklar — o yürekli gençler — ilk maçta 1 puan almayı başardılar.

Skor önemli değildi o bugün .
Bu gün Eflani kazanmıştı.
Bir gecede kurulan bir takım, bir ilçenin adını yeniden diriltmişti.
Eflanispor geri dönmüştü…
Bu kez sadece sahalarda değil, Eflani’nin yüreğinde.